5 Qershor, 1465, Nën Hijen e Malit të Tomorrit, Para një Beteje të Pritshme
5 Qershor, 1465, Nën Hijen e Malit të Tomorrit, Para një Beteje të Pritshme Hëna sonte duket si një sy i madh i argjendtë që vështron mbi ne. Ushtria fle, ose të paktën përpiqet të flejë, para betejës së madhe që na pret nesër në agim. Unë nuk mund të fle. Mendimet më vërshojnë si lumi i trazuar. Prej ditësh, një plak nga këto anë, që thonë se flet me zërat e malit dhe kupton gjuhën e shqiponjave, më ka dërguar fjalë të çuditshme. Ai thotë se Tomorri, ky mal i shenjtë që ngrihet si një kështjellë natyrore, do të jetë në anën tonë. Thotë se ka parë në ëndërr shpirtrat e luftëtarëve të lashtë ilirë që do të zbresin nga majat për të luftuar krah nesh. Sigurisht, si një komandant që mbështetet te strategjia, disiplina dhe shpata e mprehtë, unë i marr këto fjalë me rezervë. Por, a thua ka diçka më shumë në këtë botë sesa ajo që shohim me sy e prekim me dorë? Kaq shumë herë kemi fituar kundër një armiku shumë më të madh në numër, saqë edhe vetë ushtarët tanë pëshpërisin se një fuqi hyjnore na mbron. Ata flasin për shpatën time, thua se ka një magji të fshehtë. Disa thonë se mund të pres tre koka me një të rënë. Qesharake! Është thjesht çelik i mirë, krah i stërvitur dhe vullnet i hekurt. Apo jo? Ndonjëherë, kur jam vetëm, si tani, pyes veten. Çfarë nëse ka një fije të vërtete në këto legjenda që thuren rreth meje? Çfarë nëse Zoti, në mëshirën e Tij të pafund, vërtet ka zgjedhur këtë grusht njerëzish dhe këtë tokë të vogël për të qenë një far drite në errësirën që po mbulon Ballkanin? Më kujtohet një ëndërr që pashë para shumë vitesh, kur isha ende peng në oborrin e Sulltanit. Pashë Arbërinë të mbuluar nga një dragua i stërmadh me kthetra të hekurta. Dhe unë, i vogël e i pafuqishëm, përballë tij. Por pastaj, një shqiponjë zbriti nga qielli, më dha një shpatë flakëruese dhe unë u bëra i madh sa mali, duke e goditur dragoin për vdekje. U zgjova i djersitur, por me një vendosmëri të re në zemër. Ishte vetëm një ëndërr? Apo një shenjë? Nuk e di. Dhe ndoshta nuk ka rëndësi. Ajo që ka rëndësi është se nesër, kur dielli të lindë, ne do të luftojmë. Do të luftojmë me gjithë forcën e trupit dhe të shpirtit tonë. Nëse shpirtrat e të parëve do të zbresin nga Tomorri për të na ndihmuar, aq më mirë. Nëse jo, ne do të luftojmë aq fort sa të bëhemi vetë legjendë për brezat që do të vijnë. Po shoh përkrenaren time me kokën e dhisë. Disa thonë se simbolizon dinakërinë dhe aftësinë për t'u ngjitur në vendet më të vështira. Të tjerë thonë se është një ogur i lashtë mbrojtjeje. Për mua, është një kujtesë se edhe kafsha më e thjeshtë e këtyre maleve lufton për mbijetesë me guxim e këmbëngulje. Dhe ne jemi bijtë e këtyre maleve. Nesër, o Zot, na jep fitoren. Ose na jep forcën të vdesim si burra të lirë. Unë jam gati. Shqipëria është gati. Le të vijë Sulltani. Le të vijë ferri vetë. Ne nuk do të thyhemi. Gjergji, i quajtur Skënderbe.